Sekularyzacja krzyżem

Moje generalne wyjebanie na kwestie religijne sprawia, że czasem umykają mi ich najważniejsze aspekty. Przykład pierwszy z brzegu: ostatnia manifestacja przeciwników obrońców krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Na początku moje rozumowanie zawarło się w takim oto pięknym kręgu: meh > no zrobili flashmoba > niby fajnie, ale co z tego > meh.

Coś jednak nie dawało mi spokoju, coś krzyczało, że to jednak nie do końca tak. I dopiero dzisiaj, jadąc autobusem linii 114 w kierunku centrum (all hail Kraków), doznałem olśnienia: otóż była to pierwsza głośna manifestacja strony świeckiej, która miała na celu WYKLUCZENIE. Co prawda tylko religijnych oszołomów, ale zawsze - dotychczas wszelkie akcje sił sekularyzacji miały na celu integrację: a to ateistów, a to homoseksualistów (o żadnych paradach pro-choice nie słyszałem). To część katolicko-narodowa dotychczas miała monopol na wykluczenie religijne, moralne i społeczne wszystkich, którzy nie realizowali archetypu Prawdziwego Polaka (czyt. wszystkich, którzy z jakichś powodów jej się nie podobali).



Tymczasem tutaj sytuacja wreszcie się odwróciła! Tym razem w roli odrzuconych znalazły się siły drugiego obozu. Fuck yeah, about time I say! Z niekłamaną przyjemnością patrzę, jak najtęższe mózgi katolickiej konserwy łamią sobie głowy nad nową rzeczywistością (ludzie, dla których krzyż nie należy do sfery sacrum? łojezusicku!) i już próbują uciekać w świetlaną przeszłość.

A ja mówię: wcześniej czy później musiało do tego dojść. Bowiem właśnie do gry wchodzi pokolenie, dla którego Kościół w IIIRP nie zrobił nic. Albo nawet mniej niż nic: próbował narzucać swoje zasady, wymogi i uprzedzenia w zamian oferując coś - z mojego punktu widzenia - zupełnie bezwartościowego. To nie jest tak, że moje odejście od Świętej Matki Kościoła zostało spowodowane przez jakąś straszliwą traumę, nie: jeśli obecnie miałbym określić religię w instytucjonalnym wydaniu polskim, to jest ona fucking useless. Nie jeżdżę w łyżwach na rowerze, nie piję ciepłego piwa, nie chodzę do kościoła. Proste.

Aha, no i najważniejsze: dotychczas o swojej rezygnacji z Wyznacznika Polskości zawsze mówiłem 'ja', 'mnie', 'moim'. Po warszawskiej manifestacji wreszcie mogę zacząć mówić 'my', 'nas', 'nasze'. Całkiem przyjemna zmiana, nie ukrywam.

Anarchy unplugged

Pewnie wyjdę na sługusa zgniłego systemu, ale zawsze pewnym niepokojem napawał mnie luz z jakim powszechnie traktowane są idee anarchizmu.

Wiadomo o co chodzi, od Rejtana i Św. Stanisława po fuck the system, V4Vendetta i RATM. Koszulki z Che? Spoko. Alterglobaliści pikietujący zebrania G8 czy WTO? Pewnie. Naomi Klein i pieprzyć bezduszny kapitalizm? No jasne. Wolność, równość, braterstwo. Peace & love.

I super, i wszyscy się cieszą. Tyle, że to wyobrażenie anarchizmu nie ma żadnego związku z rzeczywistością, podobnie jak teoretyczne postulaty Bakunina czy Sorela.

Na szczęście wczoraj można było zobaczyć, jak naprawdę wygląda wprowadzanie anarchizmu w czyn: oto niewielka grupa ludzi, opierająca swe fundamentalistyczne przekonania o czysto arbitralne podstawy, wykrawa swą sferę "wolności" godząc w wolność innych - i reaguje agresją na próby ukrócenia tego procederu.



Szkoda tylko, że w mediach nazywa się ich "wykluczonymi", "dewotami", "pokrzywdzonymi", "zamachowcami", "oszustami" albo po prostu "tłumem."

Bo to przecież są anarchiści. Ci jedyni prawdziwi.